*✿═══════════════✿*

*ഐറയുടെ സ്വപ്നങ്ങൾ*

*ഭാഗം :പതിനഞ്ച്*

http://mihraskoduvally123.blogspot.com/2022/12/blog-post_10.html

*✿═══════════════✿*

http://mihraskoduvally123.blogspot.com

https://www.instagram.com/invites/contact/?i=o7hsgxz71i40&utm_content=8ex74zs

ഒന്നും അറിയാത്ത പോലെ അവള് ചുറ്റും നോക്കുകയാണ്. ഞാൻ മെല്ലെ അടുത്ത് ചെന്ന് അവളെ കയ്യിൽ പിടിച്ചതും അവൾ കൈ മാറ്റി...

" നിങ്ങൾ ആരാ... ഇവരൊക്കെ ആരാ...

ആ ചോദ്യം എന്റെ ഹൃദയത്തിൽ ഇടി തീ വീണപോലെ ആയിരുന്നു.

എന്റെ റബ്ബേ...

എന്റെ ഇരിപ്പിടത്തിൽ നിന്നും എഴുനേറ്റ് ഞാൻ മെല്ലെ പുറത്തേക്ക് നടന്നു.

അൽത്താഫിന്റെ ആ പോക്ക് കണ്ടാൽ അറിയാം അവൻ ആകെ തകർന്നിട്ടുണ്ട്..

**

എല്ലാവരും ഒരത്ഭുത പോലെ... നിസഹായതയോടെ ഐറയെ നോക്കി നിൽക്കുകയാണ്... സെലിന്റെ കണ്ണുകൾ വല്ലാതെ നിറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്...

" ഞാനെന്താ ഇവിടെ... എങ്ങ്നെയാ...

ഒന്നുല്ല ഐറാ, കുറച്ചീസം കഴിഞ്ഞാ നമുക്ക് വീട്ടിൽ പോവാ...

സെലിന്റെ വാക്കുകൾ അവൾ ശ്രദ്ധയോടെ കേട്ടശേഷം..

" ഐറ... ഐറ ആരാ... എന്റെ പേരാണോ...

ഐറയുടെ ചോദ്യം സെലിന്റെ തൊണ്ടയിൽ കുടുങ്ങിയ പോലെ തോന്നി... കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു... വാക്കുകൾ തൊണ്ടയിൽ കുരുങ്ങി നിന്നു.

ഐറയുടെ കൈകൾ മെല്ലെ പിടിച്ചു... കുറച്ചു നേരം മിണ്ടാതെ ഇരുന്നു... പിന്നെ സെലിന് പറഞ്ഞു. സാരല്ലടാ... ഒക്കെ ഞാൻ പറഞ്ഞു തരാം... ഒക്കെ മെല്ലെ മെല്ലെ ശരിയാവും.

പിന്നെ അവിടെ വാക്കുകൾക്ക് ദാരിദ്ര്യമായിരുന്നു. എല്ലാവരും നിശബ്ദരായി.

നിശബ്ദതയിലേക്ക് കടന്ന് വന്ന ഡോക്ടർ എല്ലാവരെയും ഒന്ന് നോക്കി. ശേഷം ഐറയെ നോക്കി ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു. അവിടെ അപ്പൊ അൽത്താഫ് ഇല്ലായിരുന്നതിനാൽ പുറത്തേക്ക് തന്നെ കടന്ന് പോയി.

അൽത്താഫ് ഡോക്ടറെ പോയി കണ്ടു.

പതിയെ പതിയെ അവൾ ഓർമയിലേക്ക് കടന്ന് വരും. പക്ഷെ! അതിന് ഒത്തിരി സമയം എടുക്കാം. ശരീരം സുഖം പ്രാപിച്ച ശേഷം അവളുടെ പഴയ ഓർമകളുടെ സ്ഥലത്തുക്കൂടെ നിങ്ങൾ സഞ്ചരിക്കണം. അവളുടെ ഇഷ്ടങ്ങളിലൂടെ പ്രത്യേകിച്ച്. അങ്ങനെ ആവുമ്പോൾ ഓർമ്മകൾ പതിയെ പതിയെ വന്നോളും. അപ്പോൾ അവൾ നിങ്ങളെ എല്ലാവരെയും അംഗീകരിക്കും.

ദിവസങ്ങൾ അങ്ങനെ ഹോസ്പിറ്റലിൽ കടന്ന് പോയി. ശബ്ദത്തേക്കാൾ നിശബ്ദതയവിടെ നടമാടി.

ആ ഹോസ്പിറ്റലിൽ അങ്ങനെ പല കാഴ്ചകളും ഉണ്ടായിരുന്നു. കണ്ണിന്റെ കാഴ്ച നഷ്ടപ്പെട്ടവർ കാല് കയ്യ് ചെവി അങ്ങനെ പലതും നഷ്ടപ്പെട്ടവർ. ഓർമ്മകൾ കഷ്ടപ്പെട്ട് സ്വന്തക്കാരെ അന്യന്മാരെ പോലെ കാണുന്നത് കണ്ട് വേദനിക്കുന്ന സ്വന്തക്കാർ. അത് വല്ലാത്ത ഒരു കാഴ്ച തന്നെ ആണല്ലെ?

! അതല്ലെ ഇപ്പൊ എന്റെയും അവസ്ഥ. എന്റെ ജീവന് തുല്യം സ്നേഹിച്ച എന്റെ ഭാര്യ എന്റെ പെണ്ണ്. ഇത്രയും നാൾ വേദനയോടെ അവൾക്ക് വേണ്ടി കാത്തിരുന്ന ഈ എന്നെ അവൾക്കിപ്പോ ആരാണെന്ന് പോലും അറിയില്ല എന്ന്.

നിങ്ങൾക്കറിയോ?

അൽത്താഫിന്റെ ചോദ്യം കേട്ട് സെലിനും ബോസ്സും എന്താ എന്ന മട്ടിൽ അൽത്താഫിനെ ഒന്ന് നോക്കി.

അവൻ വീണ്ടും തുടർന്നു.

ഞങ്ങളെ കുടുംബത്തിലെ തന്നെ പൂമ്പാറ്റയായിരുന്നു അവൾ. കുടുംബത്തിൽ ആദ്യം പിറന്ന പേര മകൾ. ഉപ്പാപ്പക്ക് അവൾ കഴിഞിട്ടെ എന്തും ഉള്ളു. അവളൊന്ന് ക്ലാസ് കഴിഞ്ഞു വരാൻ നേരം വൈകിയാൽ വീട് മാത്രമല്ല. കുടുംബക്കാർക്ക് മൊത്തം ഉപ്പാപ്പ സമാധാനം കൊടുക്കൂല പിന്നെ എല്ലാവർക്കും അങ്ങനെ ആണ് താനും അവളൊന്ന് നേരം വൈകിയാൽ.

മൊത്തം അവളെ തിരഞ്ഞു ഇറങ്ങും.

അവൾ അങ്ങനെയായിരുന്നു. എല്ലാടത്തും എത്തും. ഒരു പൂമ്പാറ്റയെ പോലെ. പാറി പാറി നടക്കും. കളിയും ചിരിയും. എല്ലാർക്കും എന്തോ അവളെ വല്ലാത്ത ഇഷ്ടമായിരുന്നു. എനിക്കും. ചെറുപ്പത്തിലെ ഇഷ്ടമായിരുന്നിട്ടും.കുടുംബം എന്ന പേരിൽ നഷ്ടപ്പെടും എന്ന് കരുതി പറയാതെ ഉള്ളിൽ കൊണ്ടു നടന്നു. എല്ലാ പകലിലും ഇരുട്ടിലും അവളറിയാതെ അവൾക്ക് തുണയായി കാവലായി ഞാൻ നടന്നു.

വീട്ടുകാരായി കല്യാണക്കാര്യം പറഞ്ഞപ്പോ. എന്റെ സന്തോഷം. അതൊന്ന് പറഞ്ഞറിയിക്കാൻ പറ്റാത്ത ഒന്ന് തന്നെയായിരുന്നു.

എന്നിട്ടും എന്റേതായ അവളെ സംരക്ഷിക്കുന്നതിൽ ഞാൻ തോറ്റു പോയി. എന്നോർക്കുമ്പോൾ എനിക്ക് എന്നെ തന്നെ നിയന്ത്രിക്കാൻ പറ്റുന്നില്ല.

എന്തോ. സമാധാനിപ്പിക്കുന്ന കൈകളൊന്നും എനിക്ക് സമാധാനം തരുന്നില്ല. അവരുടെ വാക്കുകൾ എന്റെ ചെവി പോലും കാതോർക്കുന്നില്ല. പിന്നെ അല്ലെ!

ഹൃദയം.

ശരീരത്തിന്റെ അവസ്ഥയൊക്കെ പഴയ അവസ്ഥയിലേക്ക് എത്തിയപ്പോൾ ഞങ്ങൾ വീട്ടിലേക്ക് പോന്നു.

ഒരു പുതിയ ലോകം കാണുന്ന പോലെ അവൾ വീടും പരിസരവും നോക്കി.

എന്തോ അത് കാണുമ്പോൾ എനിക്ക് തോന്നി. അവളുടെ കണ്ണിനേക്കാളും ആ കാണുന്ന കാഴ്ച എന്റെ കണ്ണിനാണ് അത്ഭുതം തരുന്നതെന്ന്...

" എനിക്ക് പഴയ കാര്യങ്ങളൊക്കെ ഓർമ വരുന്ന വരെ. നമുക്ക് ഇങ്ങനെ കഴിയാം. അല്ലാതെ എനിക്ക് കഴിയില്ല.

പെട്ടന്ന് അവളെ വാക്കുകൾ കേട്ടപ്പോ ചിരിയാണ് എനിക്ക്. വന്നത്. പിന്നെ മെല്ലെ അവളെ നോക്കി ഒന്ന് ചിരിച്ച്. ഞങ്ങളെ റൂമിൽ നിന്നും ഞാൻ ഗസ്റ്റ് റൂമിലേക്ക് മാറി. എന്താലെ ഓരോ അവസ്ഥകളെ... പാവം ഒരു കെട്ടിയോന്റെ അവസ്ഥ.

*തുടരും*

*✍🏻mihras koduvally*

▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪

*ISHQE-MADEENA*

◾◾◾◾◾◾◾◾◾◾◾